Ankitism

આમતો એક જ વારમાં બધું લખુવું યોગ્ય હતું, પણ બે ભાગ પાછળ મહત્વના અમુક કારણ છે. કારણ એક, અમુક અનુભવ હજુ થોડા શબ્દોના હકદાર છે, અને બે, એક પ્રસંગ વિષે લખવું કે ના લખવું એ અસમંજસ. છેવટે નક્કી કર્યું કે લખવું જ જોઈએ. દરેક સિક્કાની બે બાજુ હોય છે. મણીકર્ણિકા ઘાટ. આ ઘાટ ઉપર હિંદુ વિધિ મુજબ અંતિમ સંસ્કાર કરવામાં આવે છે, અહિયાં મૃત્યુ સરળ લાગે છે, સહજ લાગે છે. અહિયાં મૃત્યુ એક ઉત્સવ છે. સામન્ય રીતે મૃત્યુ સાથેની એક ખાલીપો તમને ઘેરી વળે છે, લાગે કે કઈક  અટકી ગયું છે, અને મારી સાથે કેમ  થયું જેવા કેટલાય પ્રશ્નોના વમળમાં તમે ખેચાતા જાઓ. પણ અહિયાં એક  સાથે એટલા બધા અંતિમ સંસ્કાર થઇ રહ્યા હોય કે તમને એવું ના લાગે કે તમે એકલા છો, ભલે વ્યક્તિઓ પરિવારો અલગ છે પણ લઘુત્તમ  સામાન્ય અવયવની જેમ દુઃખ પણ વહેચાઈ જાય છે. સતત તમને એ સત્યતા સમજાયા કરે છે કે આ અજુગતું નથી, જે જન્મ લે છે એ એક દિવસ મૃત્યુ પામે છે, દરેક જીવની એક એસ્ક્સ્પાયરી ડેટ નક્કી છે.  બીજું અહિયાં મૃત્યુ એ ઉત્સવ પણ છે, એક બે વાર અમે લોકો એ સાંભળ્યું કે નનામી ને ઢોલ નગારા સાથે લાવવામાં આવી છે, બધા જ નહિ પણ અમુક ચોક્કસ કોમ્યુનીટીમાં એવું છ

વારાણસી પહોચતાથી સાથે જ તમને લાગે કે તમે અનુરાગ કશ્યપની ફિલ્મનો કોઈ સબ પ્લોટ છો, ખાલી ખમ રાતનું એરપોર્ટ, એરપોર્ટનું પાર્કિગ ચલાવતા ઠેકેદાર, એમની હિન્દુત્વ ભરેલી આંખો, અને મન્ટું ડ્રાઈવર. કલાક સુધીનો ખાલીખમ્મ રસ્તો, એકલ દોકલ વાહન આંખના પલકારામાં નીકળી જાય. પોણો કલાક તમે એજ રસ્તા ઉપર ચુપચાપ ચાલ્યા કરો થોડી વાર પછી તમારામાં ભયની લાગણી પ્રેવશવા લાગે , આ ક્યાં જઈ રહ્યા છે ? રસ્તો સાચો છે ને?અકળાવી મુકે એવી શાંતિ અને ગાડીમાં ભોજપુરી ગીતોનો ધીમો અવાજ. અચાનક એક જ વળાંક સાથે તમે નીરવ શાંતિથી , ભયંકર પ્રચુર ઘોઘાટ અને ટ્રાફિકની વચ્ચે સપડાઈ જાઓ, ફરીથી એ જ સવાલો થવા લાગે, આપણે કોઈ ખોટી જગ્યાએ તો નથી આવી ગયા ને.? આ શેહેરમાં કઈ સુંદર કેવી રીતે હોઈ શકે ? ડ્રાઈવર  અજાણ્યા શહેરના એક ચાર રાસ્તે તમે ઉતારી દે. ગુગલ જણાવે કે તમારે તો હજુ અંદર જવાનું છે, પણ ત્યાં કોઈ ગાડી નહિ જઈ શકે, તમે રીક્ષા પસંદ કરો, એક રીક્ષામ સામાન અને તમે, જેવું શહેર રીક્ષાની બહાર એવુજ રીક્ષાની અંદર. રીક્ષામાં આગળ વધતા થોડા જ સમયમાં મને સુરત યાદ આવી ગયું, ચારે બાજુથી મા-બહેન,ભ અને ચ ના સ્વરો  ઓછા વધતા સ્તરે આવવા લાગ્યા

નોંધ : આજે જે લખવું છે એ માત્ર ફિક્શનલ, પેહલો વિચાર છે , કોઈના ફોર્મેટ કે આઈડિયાનું મજાક બનાવવા કે હાની પહોચાડવાની કોઈ જ વૃતી નથી . છેલ્લા થોડા સમય થી હું લપ્રેક (લઘુ પ્રેમ કથા) વાંચી રહ્યો છું જે એક નવું ફોર્મેટ છે મારી જાણ છે ત્યાં સુધી ૩ પુસ્તક બહાર આવ્યા છે , અને મને ત્રણેવમાં ખુબ મજા પડી છે , સાચે તો મને ફોરમેટમાં જ મજા પડી છે. (જબરા ફેન ફીલિંગ ) લઘુ પ્રેમ કથા, આજ ના સમય માં એકદમ સાંપ્રત વાત છે, આજ કાલથી પ્રેમ કથાઓ લઘુ જ હોય છે. (અપવાદ બધે જ હોય છે). હવે એ ઉપર થી વિચાર આવ્યો કે જો લપ્રેક ગુજરાતીમાં અમદાવાદના બેકડ્રોપમાં લખાય તો સખત ફની થઇ જાય અને એના ઉપર થી આ એક વિચાર આવ્યો જે પેહલો વિચાર જ છે જે શેર કરી રહ્યો છું.  લપ્રેક ૧  પોપકોર્ન એ બેવ એક એવી ફિલ્મ જોવા માટે સીનેપોલીસ ગયા જેની સાથે એમને સીધા કે આડકતરા કોઈ લેવા દેવા નોહતા. એમને એટલી ખબર હતી કે આ ફિલ્મ જોવા ખુબ ઓછા લોકો આવે છે. અલ્ફા મોલ જેવી જગ્યા ઉપર ભીડ સારી એવી હોય છે એકલામાં પકડાઈ જવા કરતા ભીડ માં ખોવાઈ જવું, એ એને સારો ઓપ્શન લાગ્યો. બેવ જણ કોર્નર સીટ ની ટીકીટ લઇ ને પોપકોર્ન લેવા ગયા. સીટ ઉપર બ

THE FATHER ( બાપ) . એ બાઈક ઉપર પાછળ બેસી ગયો. હું સમજી ગયો કે આજે રાત થોડી વધારે જાગશે. એ ચુપચાપ બેસી રહ્ય હતો. હું મીરરમાંથી થોડી થોડી વારે પાછળ જોઈ લેતો અને દર વખતે મને એના ચેહેરા ઉપર એક જુદો ભાવ દેખાતો હતો. દરેક વાર એના ચેહરા ઉપર એક નવો સવાલ નવું વાક્ય હતું, આવતા જતા વાહનોની લાઈટથી બદલાતું વાક્ય. એ બધા વાક્યો અસંગત હતા. અને એની ચુપ્પી મને અકળાવી રહી હતી. તમને ખબર હોય કે તમે કોઈ ભૂલ કરી છે, તમે માનો છો કે  ભૂલ થઇ છે અને સામે વાળી વ્યક્તિને એનાથી ખોટું લાગ્યું છે  અને હવે તમે કઈ કરી શકો એમ નથી અને એ વ્યક્તિ , મનગમતી વ્યક્તિ તમારી સાથે છે, એ સમયે તમને ખબર હોય કે હવે બોલશે, લડશે, ગાળ આપશે કદાચ મારશે પણ ખરો અને તમારે પણ એ જ જોઈતું હોય છે. તકલીફ ત્યારે થાય જયારે એ કઈ પણ ના બોલે. તમારી અંદરનો અપરાધ ભાવ તમને ગૂંગળાવવા લાગે. તમને લાગ્યા કરે કે કોઈ જબરદસ્તી તમને પાણીમાં ડુબાડી રહ્યું છે અને તમે કઈ જ નથી કરી શકતા. “હવે કઈ ફાટીશ??” મારા થી ના રેહવાયુ. હું મીરરમાંથી એની તરફ જ જોઈ રહ્યો હતો. એ કંઈ બોલે એ પેહલા જ મને જોરથી એક જટકો લાગ્યો. બધું જ ધીમું પડી ગયું. મારી આંખો બંધ થઇ, એક

The Encounter. “ગધેડા, હું જીવું છું હજુ મરી નથી ગઈ , ક્યારેક તો યાદ કર.” મેસેજ પાછળ ૧૦ જેટલા સ્માઈલી હતા જેમાંથી ૮ ના અર્થ મને નોહતા ખબર. ભૂતકાળ ભૂત જેવો હોય છે, એક વાર સાલો પાછળ લાગી જાય ને પછી જીવ લઇ ને જ જાય. અને એ દિવસે એ વાત સમજમાં આવી કે કોઈ દૂર જાય એનાથી વધારે ખતરનાક હોય છે એ વ્યક્તિ પાછો આવી જાય, કઈ જ થયું ના હોય એમ. સૌથી અઘરું શું હોય છે? એક જીવતો માણસ મૃત્યુ પામે છે અને તમારો સાથે છોડી દે છે કે એક જીવતો માણસ સંબંધ છોડી ને તમારો સાથ છોડી દે છે? હું કોલેજના બીજા વર્ષમાં આવ્યો ત્યાર સુધી એમ જ સમજતો હતો કે આ પ્રેમ હોર્મોન સિવાય બીજું કઈ જ નથી. પણ બીજા વર્ષમાં બધું જ બદલાઈ ગયું. અમે મળ્યા. એટલે મેં એને જોઈ. બધા પેલું કેહ ને વાયોલીન વાગે, પત્તા ઉડે, એવું બધું કશું નોહ્તું થયું. પણ કંઈ થયું હતું. ઈન્જેકશની સોય વાગે ને એવું કઈ. કલ્ચરલ ઇવેન્ટમાં સાથે હોવાને કારણે અમે બેવ ખુબ જડપથી સાથે આવી ગયા. મને તો પ્રેમ જ થઇ ગયો હતો, સાચા વાળો બસ એની મંજુરી બાકી હતી. પેહલી વાર કોઈ છોકરીને પૂછતા મને ડર લાગતો હતો. એ સમયે શીપ ઓફ થીસીયસ રીલીઝ થયું હતું અને એણે મને સાથે આવવા કહ્યું,