આડી અવળી થોડી રેખાઓ હતી , ના કોઈ એનો આરંભ ના અંત . એક ઈંચ ની લંબાઈ માં અનંત સુધી ખેચાતી રહી એ રેખા , ક્યાંક તલવાર થી પણ ધારદાર ,જે મારા હાડકા ને કાપી ને આરપાર થઇ ગઈ , ક્યાંક લાવા થી પણ ગરમ , ઉકળતી , ચામડી ને બાળી નાખતી , તો ક્યાંક રૂ થી પણ હલકી કે પાપણો ને પણ ભાર ના લાગતી , ક્યાંક મને કચડી ને મારા શરીર નો ચૂરો કરી શકે એટલી શક્તી શાળી , કોઈ વાર ગોળ ગોળ ફરતા પોતામાં જ્ ખોવાઈ ને મને શોધી નાખતી , ગમે ત્યાં થી આવી , કલમ ચીરી ને આંગળી ફાડી નાખે એવી , તો ક્યારેક એણે આપલા ઘા ઉપર નો મલમ , વાક્ય નહી , શબ્દ નહી , અક્ષર પણ નહી માત્ર રેખા ,આડી અવળી રેખા જેનો ના આરંભ ના અંત . અર્થ વગર ની , ભાવના વગર ની , સંવેદના વગર ની રેખા , લાગણી અને સમજણ, થી પર. પણ લાગણીશીલ અને સમજુ એ રેખા .... મારા જીવન ની ઓળખ એ આડી અવળી રેખા , એ તારા હસ્તાક્ષર ,
Becoming a writer is not a “career decision” like becoming a doctor or a policeman. You don't choose it so much as get chosen, and once you accept the fact that you're not fit for anything else, you have to be prepared to walk a long, hard road for the rest of your days. PAUL AUSTER